ใครจะคิด…ว่าคนที่หายใจติดๆขัดๆ ต้องตื่นมาพ่นยาทุกคืนมาตลอด 10 ปี จะกลับมาหายใจโล่งๆเหมือนคนปกติได้อีกครั้ง
เชื่อไหม…
มีช่วงนึงในชีวิตที่เราคิดว่า…
“แค่หายใจโล่งๆเต็มปอดสักวัน แบบไม่เหนื่อยหอบแฮกๆ เหมือนใจจะขาด ก็นับว่าบุญแล้ว”
เราอายุ 55 ปี เป็นหอบหืดมานานมากกก นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ว่าเกิน 10 ปีแน่ๆ
ตอนเป็นแรกๆ ก็แค่ไอ นิดๆหน่อยๆ เหนื่อยง่ายบ้างบางทีแต่ไม่บ่อย แต่พอเวลาผ่านไป…มันหนักขึ้นเรื่อยๆ แบบที่เราไม่ทันได้รู้ตัว
กลางคืน… “ทุกคืนต้องตื่นมาพ่นยา” ไม่มีคืนไหนที่ได้นอนเต็มตื่นจริงๆ เลย
บางคืนตื่นมาพร้อมความรู้สึกแน่นหน้าอกสุดๆ พยายามสูดหายใจเข้า…แต่มันไม่เข้าเหมือนมีใครเอาเชือกมารัดคอไว้ “หายใจไม่ออกยิ่งพยายามหายใจก็ยิ่งเหนื่อย”
นั่งหายใจถี่ๆ มือกุมอก ในหัวเต็มไปด้วยความกลัว ถ้าพ่นยาแล้วไม่หาย…คืนนี้อาจเป็นคืนสุดท้ายของชีวิตเราก็ได้
พอตื่นเช้า…ก็ต้องรีบพ่นยาอีก ไม่งั้นหายใจติดๆขัดๆ เหมือนเครื่องยนต์กำลังจะดับ หายใจเข้าบ้างไม่เข้าบ้าง
กลางวัน…บ่อยครั้งที่อาการกำเริบ ก็ต้องใช้ยาพ่นฉุกเฉินระงับอาการไว้
เย็น…ก็ต้องพ่นอีก มันเป็นชีวิตที่วนลูปแบบนี้ทุกวัน ทุกคืน
ชีวิตนี้ขาดยาพ่นไม่ได้เลย ใช้ชีวิตอยู่กับความกลัวตลอดเวลา กลัวจะพ่นยาไม่ทันพ่นแล้วไม่หาย เกิดรุนแรงเป็นอะไรขึ้นมา ไม่รู้จะเรียกใครช่วย
“ยาที่หมอให้ ก็แค่บรรเทาอาการ”
ไม่ใช่ว่ายาหมอไม่ดีนะ มันดีอย่างน้อยก็พอบรรเทาอาการได้บ้าง แต่ก็เท่านั้น “พ่นยาแบบเดิมมาหลายปี มันไม่ได้ทำให้เราหาย” ไม่ได้ทำให้เรากลับมาใช้ชีวิตได้เต็มที่ แบบที่คนปกติเขาเป็นกัน
ทุกครั้งที่ทำงานบ้าน ทำกับข้าว ล้างจาน กวาดบ้านถูบ้าน ทำไปสักพักก็เหนื่อยจนต้องหยุดพักเป็นช่วงๆ “ทำติดต่อกันนานๆไม่ได้”
ไปเดินตลาดซื้อของนิดๆหน่อยๆ…ก็เหนื่อยหอบ จนต้องหาที่เกาะที่นั่ง แบบไม่อายใครก็มันไม่ไหวจริงๆ รีบหยิบยามาพ่น ภาวนาขอแค่ได้หายใจ ขอแค่ไม่ตายตรงนั้นก็พอ
มันไม่ใช่แค่เหนื่อยกายหรอกนะ มันเหนื่อยใจด้วย
เหนื่อยกับการที่ต้องคอยพกยาพ่นติดตัวไปทุกที่ เหนื่อยกับการต้องวางแผนตลอดว่า…
“ถ้าเกิดอยู่ๆอาการกำเริบขึ้นมา จะทำยังไง? จะมีใครช่วยเราไหม? ถ้าไม่มีจะเป็นจะตายยังไง?”
คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา… เมื่อไหร่จะกลับไปใช้ชีวิตได้ตามปกติ เหมือนที่คนอื่นเขาเป็นกัน ทรมานมานานมากแล้ว
และที่กลัวที่สุดคือ… “ไม่รู้ว่าอาการจะกำเริบตอนไหน”
- จะเป็นตอนเดินอยู่ข้างถนน?
- เป็นเวลาที่นอนอยู่คนเดียว แล้วหยิบยาไม่ทัน
- ตอนขับรถอยู่กลางทาง?
- ตอนอยู่คนเดียวแล้วไม่มีใครช่วย?
ความกลัวมันกัดกินใจเราทุกวัน
ทุกคืนก่อนนอน…เราจะกอดยาพ่นไว้ข้างเตียง เหมือนกอดตั๋วชีวิตเอาไว้ “ขาดเมื่อไหร่เป็นเรื่อง”
หลายครั้งที่เผลอคิดว่า…
- “ถ้าวันนึงพ่นยาไม่ทัน เราจะได้ตายแบบสงบไหม?”
- “จะมีใครรู้ไหมว่าเราหายใจไม่ออกอยู่คนเดียวตรงนี้?”
- “ถ้ายาหมดพ่นยาไม่ทัน จะมีคนช่วยเราหรือเปล่า?”
มันเป็นชีวิตที่…ไม่มีใครอยากเป็นเหมือนเราหรอก คนที่เป็นหนักๆแบบเราคงเข้าใจหัวอกเราดี
จนวันนึง…เหมือนโชคชะตาพาเราไปเจอผลิตภัณฑ์ตัวนึงชื่อว่า “ยูคอร์”
เลื่อนมือถือเจอเฉยๆ จำได้ว่าตอนนั้น หยุดเลื่อน แล้วจ้องอยู่นาน ในใจเต็มไปด้วยคำถาม
- “มันจะได้ผลจริงเหรอ?”
- “มันจะปลอดภัยหรือเปล่า ไหนจะผลข้างเคียงอีกละ?”
- “เราจะเสียเงินเปล่าๆ ไหม?”
- “คนที่กินแล้ว หาย หน้าม้าหรือเปล่า?”
“ลังเลมาก…ลังเลจนเกือบจะปิดหนีไปแล้วด้วยซ้ำ”
แต่ก็มีเสียงเล็กๆ ในใจพูดขึ้นมาว่า…
- “จะต้องทนแบบนี้ไปตลอดชีวิตจริงๆ เหรอ?”
- “ยังอยากต้องตื่นมากลางดึกเพื่อหายาพ่นทุกคืนอีกเหรอ?”
- “จะอยู่ด้วยความกลัวว่าอาการจะกำเริบตอนไหนทุกวันได้ไหม?”
- “ลองดูสักหน่อยดีมั๊ยเผื่อจะหายจริงๆ?”
คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัวเต็มไปหมด…
สุดท้ายเราตัดสินใจลองดู แบบไม่มีอะไรจะเสีย คิดแค่ว่า…อย่างน้อยก็ยังพยายามเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น ลองดูสักหน่อยไม่เสียหาย “ไม่ดีก็เสมอตัว ถ้าหายจริงก็กำไร”
ตอนเริ่มกินยูคอร์…
ก็ไม่ได้คาดหวังปาฏิหาริย์อะไรหรอก แค่หวังว่าจะไม่แย่ลง เท่านี้ก็เป็นบุญแล้ว
แต่พอกินไปเรื่อยๆ…สัปดาห์แรกยังไม่ค่อยรู้สึกอะไร ก็ยังเหนื่อยอยู่บ้าง ตื่นขึ้นมาพ่นยาทุกวันเหมือนเดิม
แต่พอสัปดาห์ที่สอง ที่สาม…เริ่มรู้สึกได้ว่า !?!
- “เอ๊ะ! คืนนี้นอนยาวไม่ต้องตื่นพ่นยาแฮะ”
- “เอ๊ะ! เดินตลาดนานขึ้น โดยไม่ต้องหยุดหอบ”
- “เอ๊ะ! วันนี้ทำงานบ้านได้ยาวๆ ไม่ค่อยเหนื่อยเลย”
- “เอ๊ะ! วันนี้เราไม่ได้ใช้ยาพ่นฉุกเฉินเลยนะ”
มันดีขึ้นมากไม่เหมือนแต่ก่อน ที่เป็นจน “ไม่อยากมีชีวิตอยู่”
ไม่ใช่ว่าหายทันทีนะ แบบปุ๊บปั๊บหายเลย มันไม่ใช่แบบนั้น แต่มันค่อยๆ ดีขึ้น…แบบที่ตัวเองยังไม่อยากเชื่อ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนี้
จำได้ว่ากินได้ประมาณ 2-3 เดือนนี่แหละ
- จากต้องพ่นยาทุกเช้าเย็น…เริ่มห่างไปเรื่อยๆ จนบางวันแทบไม่ต้องพ่นเลย
- จากที่ต้องนอนกอดยาพ่นทุกคืน…ตอนนี้แค่วางไว้เฉยๆเพื่อมีอาการ เพราะไม่ค่อยได้ใช้แล้ว
- จากที่เคยกลัวเวลาขับรถออกบ้าน…ทุกวันนี้ขับรถไปเที่ยวนู่นนี่นั่นคนเดียวได้สบายใจสุดๆ
- จากที่เคยเหนื่อยจนทำอะไรไม่ได้…วันนี้เรากลับมาทำงานหนักได้ กลับมาทำอาหาร ทำสวน ทำงานบ้านทั้งวันได้เหมือนเดิม
และที่สำคัญที่สุด…
❝ ตั้งแต่กินยูคอร์มา…เราไม่เคยต้องตื่นมากลางดึกเพราะหายใจไม่ออก ไม่เคยต้องพ่นยากลางทางอีกเลย❞
ไม่เคยคิดเลยว่าความฝันจะเป็นจริง ทั้งๆที่แต่ก่อนได้แค่คิด “แต่วันนี้มันเกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่แค่ความฝัน” ชีวิตแบบนี้แหละที่เราต้องการ
- ชีวิตที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เหนื่อย
- ชีวิตที่ได้ “หายใจโล่ง” ได้อย่างเต็มปอด
- ชีวิตที่ไม่ต้องกลัวตายทุกครั้งที่มีอาการ
- ชีวิตที่ไม่ต้องระแวงว่าอาการจะกำเริบตอนไหน
คิดย้อนกลับไปตอนนั้น…
❝ ถ้าวันนั้นเราไม่กล้าตัดสินใจลอง…วันนี้เราก็คงยังนั่งกอดยาพ่นร้องไห้อยู่บนเตียงเหมือนเดิม ❞
ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้และ…
- ยังต้องทนเหนื่อยหอบอยู่ทุกวัน
- ยังต้องตื่นกลางดึกพ่นยาทุกคืน
- ยังต้องคอยระแวงกลัวอาการจะกำเริบ
- ยังต้องทำงานไปนั่งพักไป
เราอยากจะบอกว่า…อย่าปล่อยให้ชีวิตต้องเจอกับความกลัวแบบนี้ไปตลอดเลยนะ
❝ หอบหืดที่คุณกำลังเป็นอยู่มันแก้ได้…แค่คุณต้องเปิดใจกล้าหยิบโอกาสนั้นไว้ เหมือนที่เราเคยกล้าในวันนั้น ❞
วันนี้คุณยังมีโอกาสที่จะเปลี่ยนชีวิตตัวเองเหมือนที่เราเคยทำได้
เราไม่อยากให้คุณต้องทนเหนื่อย ทนหายใจลำบากอยู่แบบนี้ไปอีกนาน เราเคยเป็นเหมือนคุณมาก่อนเราเข้าใจคุณดี เราเคยเป็นเหมือนคุณมาก่อนเราเข้าใจคุณดี
ลองเปิดใจเพียงครั้งเดียว เพื่อคุณจะได้กลับมาหายใจได้แบบเต็มปอด หายใจโล่งๆหลับสบายๆ อีกครั้ง
อยากให้คุณลองเข้าไปอ่านดูด้วยตัวเอง เผื่อว่าวันนี้…จะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ที่คุณรอคอยมาตลอด
❝ จิตนาการดูว่าชีวิตที่คุณได้หายใจเต็มปอดอีกครั้ง…คุณอยากจะเป็นแบบนั้นมั๊ย? ❞
ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับ “ยูคอร์” อยู่ในหน้าเว็บไซต์หมดแล้ว กดเข้าไปอ่านได้เลยคุณอาจเป็นคนถัดไปที่หายดี
